سلام
می خوام برم جزیره پیت کایرن. یه جای دور افتاده ای طرفای هاییتی. یه کشوره با 67 نفر جمعیت و 47 کیلومتر مربع مساحت. باید با یه هواپیما بری هاییتی. بعد هر سه شنبه یه هواپیمایی هست که می ره به جزیره مانگاروا. از اونجا هر چند هفته یک بار یه کشتی باری هست که مایحتاج مردم جزیره و بازدیدکننده ها رو می بره به جزیره پیت کایرن. سیصد مایل یا به عبارتی سه روز دریانوردیه ... اگر زیر چهارده روز بمونی ویزا نمی خواد. البته زودتر از چهارده روز هم نمی تونی در بری. چون کشتی همون دو هفته یه بار می آد و می ره.
می خوام برم اونجا پناهنده بشم. وقتی رفتم می گم دیگه پول ندارم و نمی تونم پول کشتی رو بدم. بذارین اینجا بمونم. کار می کنم، پول در می آرم و پول کشتی که جور شد می رم.
می خوام برم یه مدت اونجا زندگی کنم. برای هر نفر حدود یک کیلومتر مربع فضا هست. من ولی فقط صد متر مربع می خوام. یه خونه کوچولو می سازم. فکر کن تو این کشور به تعداد شغل ها آدم نیست. یعنی هیچ کس بیکار نمی مونه. به هر حال یه کاری هست که کس دیگری نکرده. یعنی هر کاری که بکنی می شی اولین نفری که تو اون کشور اون کار رو کرده. هر چیزی که درست بکنی می شه بهترینی که در اون کشور درست شده.
برنامه کشورشون از همه بهتره. دوم جولای ملاقات ملت. سوم جولای تولد لی براون. ششم جولای پایان ترم دوم مدرسه. سیزده جولای تست قهوه. شانزده جولای ملاقات شورای کشور و ...
به احتمال تولد من هم وارد برنامه کشور خواهد شد. حتی فکر کنم در تاریخ کشور هم ثبت بشم ... می خوام برم پیت کایرن. باید برم پیت کایرن.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر