سلام
اين چند سال اخير كه خارج نشين بودم و از خانواده دور، ارتباطاتم بيشتر شده. اگه آدم هايى كه در اين ١٠ سال اخير اومدن و رفتند رو بشمرم، شايد بيشتر از تمام آدم هايى باشن كه قبل از خروج كشورم مى شناختم. نمى دونم كه از شرايط خاص خارج نشينيه يا گذر زمان و تاثيرش روى من.
به هر دليلى، روابطم هم با آدم ها عميق تر شده. احساس مى كنم كه بيشتر از داخل بهشون نگاه مى كنم تا از بيرون. انگار كه بيشتر توى زندگى شون شريكم.
يه چيزى كه خيلى به چشمم مى آد، نقطه مشترك درد آدم هاست. اغلب دردها و ناله هايى كه ديدم و شنيدم يك منبع مشترك داشتند، خود!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر